07.01.2019. u 10:25 Broj citanja: 3265 Papraća kod Šekovića: Manastirski kompleks prkosi zubu vremena
Graditeljska cjelina – manastir Papraća u Papraći kod Šekovića 2005. godine je proglašen nacionalnim spomenikom Bosne i Hercegovine. Nacionalni spomenik sastoji se od manastirske crkva Blagoveštenja, zgrade starog konaka i zvonika, a pripada Eparhiji zvorničko - tuzlanskoj.
Papraća se nalazi na istaknutom, živopisnom mjestu, na izvoru rijeke Spreče ispod planine Borogova. Rijeka Spreča protiče uređenim koritom kroz manastirsku portu, pa na taj način, slika manastira postaje još živopisnija. Manastirska crkva spada među najveće manastirske crkve u Bosni i posvećena je svetom Blagoveštenju, a glavni sabor kod manastira je na dan Male Gospoine.
Mnogo je narodnih predanja o postojanju i podizanju manastira "Papraća" koji i danas prkosi zubu vremena.
- Manastir je gradio sveti kralj Dragutin Nemanjić. On je pred kraj svoga života otišao u manastir, zamonašio se i njegovo monaško ime je prepodobni monah Teo. On je vlado ovim prostorima od 1284. do 1316. godine, priča za Tuzlarije iguman Nikolaj Jović, starješina manastira.
U istorijskim izvorima manastir Papraća se prvi put pominje polovinom 16. vijeka, tačnije u popisu oko 1540. godine kao crkva, a 1547. godine kao manastir. Sam manastir je dosta stradao u Austrijsko-turskom ratu 1717 – 1718. godine, kada su vođene velike borbe sa Austrijancima, naročito oko Zvornika i u njegovoj okolini. Obnovljen je vjerovatno 1853. godine, dozvolom osmanskih vlasti, dok je osvećenje izvršeno 1871. godine. U periodu osmanske vlasti i kasnije manastir je bio centar okupljanja hrišćanskog stanovništva šireg područja.
Manastir je kroz bogatu istoriju nekoliko puta rušen ali i obnavljan. U periodu 16. i 17. vijeka intenzivirana je saradnja igumana manastira iz Papraće sa Rusijom, pa su tako monasi ovog manastira dobijali pomoć od ruskog cara.
- Ovdje je narod jako teško i siromašno živio i nisu mogli ništa od naroda da sakupljaju nikakve priloge, pa su išli gore u Rusiju i gore su sakupljali priloge jer je ruski car, odnosno dva ili tri ruska cara davala su blagoslov monasima da mogu ići tamo i skupljati dobrovoljne priloge, dodaje Jović.
Ostalo je zapisano i da su za izgradnju ovog manastira korišteni i stećci.
– Pominje se to, ali po mojim saznanjima nisu stećci korišteni u izgradnji manastira, jer ovdje na ovim lokalitetima ima dosta majdana, ima tih kamenih ploča, čim se podigne prvi sloj zemlje, ima raznoraznih. I sa vanjske strane na zidovima, vidi se da to nisu stećci da je to obično kamenje, priča Jović.
Budući da je danas veliki pravoslavni praznik, zanimalo nas je kakvi su običaji pred i u vrijeme Božića u Papraći.
– Božić je radostan praznik koji ljudi u svojim kućama proslavljaju, svako na svoj način i svako shodno sebi. U nas u narodu ima mnogo običaja i tekovina i svako selo zadržava svoj običaj, ističe Jović.
Osnovni običaji proslave Božića prisutni su svuda od unošenje Badnjaka u kuću i njegovog paljenja, Badnje večeri i česnice. Sama suština praznika je ista i pravoslavni vjernici slave Hristovo rođenje, i shodno tome njeguju dobro među ljudima. Tako je i ove godine u dvorištu manstira Papraća tradicionalno pred Božić zapaljen Badnjak, ali i održana vjerska služba.
