Bahrija Hadzialic - Cvjetala mi ruza na pendzeru xvid

Emir Besic - Oj jeseni tugo moja xvid

Emir Besic - Oci moje kletvom bih vas kleo xvid

Eto ,necu CATAT,ali cu postaviti nesto interesantnije od CATANJA:

SEVDA(H)LINKA — Bosnjaci.Net
www.bosnjaci.net
Bosnjaci.Net - Najcitaniji Web Magazin Bosnjaka u Bosni i Hercegovini i Dijaspori..

Zaista ovo vrijedi procitati,Bosnjo mora jednom za sva vremena shvatiti ko je i od koga je otpao,eto u Srbiji kazu da je sevdahlinka "Serbska pesma", u Hrvatskoj su otisli puno dalje,zabranili su sviranje i pjevanje sevdahlinke,ko ima vremena neka izvoli da procita od pocetka pa sve do kraja,ovdje je istina ispisana ,citajte i analizirajte.

Bogme Zubanovic ima argumente za pustu istinu.Svaka mu cast!!

Ljubavna pesma... Sevdah...

Postoji li nešto što do sada nije rečeno o sevdalinkama, opis ovih prelepih pesama koje plene svojom melodikom, a najpre nevidljivom, tako snažno čujnom atmosferom koja nas transponuje u prošlo vreme? U nit tanane melodike bogate melizmima, utkana je osećajnost, doživljavanje i opisivanje ljubavi kao ašika, ali i ljubavi prema zemlji, prirodi, svetu. Sledećih nekoliko misli na najprimereniji način dočaravaju duh i atmosferu sevdaha, sevdalinke i njenog muzičkog, socijalnog, emocionalnog ambijenta:

„Svijet je ovo, do zla Boga, čulan i mašta o njemu je čulna. A pod kamenom patrijarhalnog tabua izrazio se u najčišći fluid – ispjevao u svojoj drijevnoj rijeci, jednu od najrafiniranijih i najdramatskijih ljubavnih lirika u svijetu.”

Skender Kulenović, o sevdalinki

„Sevdalinka (ljubavna pjesma, pjesma o ljubavi) u kulturi bosanskih Muslimana ima posebnu ulogu. To je narodna pjesma u kojoj je u jezgrovitom muzičko-književno-jezičkom obliku iskazano jedno autentično narodno biće, prepoznatljive ambijentalnosti, naglašene senzualnosti i životne i općeljudske tragičnosti. Sevdalinka je odražavala posebnost i izvornost čaršijskog bosanskog ambijenta, njegovih dućana i bazerdžana, mahala i bašča, izvora i rijeka, momaka i djevojaka, njihove ljepote, mladosti i sevdaha. Kroz nju je na jedan neponovljiv, umjetnički uvjerljiv način opjevana ljepota življenja i mladosti, kao i ljubavna i životna bol, ali je tu, kao rijetko gdje, postignuta i ljepota i autentičnost riječi i izraza. Tu prepoznajemo umjetnički transformiran govor bosanskih šehera i kasaba u vrijeme turske vladavine, puls i ritam toga govora. Kroz taj govor narodni nepoznati pjevači udahnuli su mirise i ispili sokove iskonske ljepote osjećanja, postižući zadivljujući sklad između izvornosti osjećanja i jezičkog izraza kojima se ona iskazuju.

Istraživanja sevdalinke sa književno-historijskog aspekta pokazuju da ta pjesma nastaje, živi, i mijenja se i bogati u bosanskim mahalama i čaršijama, da je ona izraz tog načina življenja, poimanja života i ljubavi. Njena žarišta su centri orijentalne, materijalne i duhovne kulture u Bosni, prije svega Sarajevo, a onda i druge veće, pa i manje kasabe širom bosanskog pašaluka.”

Dževad A. Jahić: Jezik bosanskih Muslimana. Sarajevo, 1991.

„Sevdalinka je bosanska, gradska ljubavna pjesma, pri čemu riječ „bosanska“ geografski određuje autohtnost sevdalinke, riječ „gradska“ urbanost, a riječ „ljubavna“ sadržajnu tematiku.”

Omer Pobrić

O počecima snimanja u Bosni i Hercegovini

Od Edisonovog fonografa i snimanja ljudskog glasa na cilindru, do prvog gramofona i gramofonske ploče Emila Berlinera, prošla je decenija (1878–1889). Berliner krajem 19. veka, širi svoju delatnost sa tla SAD u Evropu, otvorivši u Berlinu Deutsche Grammophon (1898. godine) i The Gramophone Company u Londonu. Najranije ploče snimane su akustično (bez mikrofona), što je značilo da su se vibracije sa zvučnog izvora direktno prenosile na iglu koja ih je pretvarala u mehanički načinjenu brazdu na matrici. Električno snimanje počinje tek posle 1920. godine.


Gramofonska ploča iz 1899.
godine, Gramophone

Najranije prikazivanje uređaja za reprodukovanje snimljenog zvuka u Bosni i Hercegovini dogodilo se u julu 1890, kada je g. Castle, agent Edison Phonograph Company predstavio fonograf u Sarajevu. Do 1902. godine, u Sarajevu su se mogle videti razne mašine i uređaji ovog tipa.

Gramofonski uređaji prodaju se putem poštanskog poručivanja i lokalnih agenata. Najčešće su dopremani iz Beča, Budimpešte i Praga. Najraniji poznati prodavci bili su Stjepan P. Zelenika (prvi zvanični agent Gramophone Company od 1907. godine) i Muhamed Tosunović. U Donjoj Tuzli se u prodavnici porodice Prcić od 1908. godine prodaju Zonophone, Odeon i Jumbo ploče. Derventa i Mostar se takođe pridružuju otvaranjem prodavnica gramofonske robe.

Zanimljivost je da su u celoj Austrougarskoj monarhiji, pa samim ti i u BiH, uređaji ovog tipa namenjeni za javno koriščenje, morali prethodno da dobiju dozvolu od Zemaljske vlade za Bosnu i Hercegovinu.

Gramofonske kompanije posle 1900. godine postaju svesne da se tržište najbolje može osvojiti snimcima lokalnih izvođača i muzike, te se snimatelji šalju po raznim zemljama u obimne snimateljske ekspedicije. Tako je nemačka podružnica kompanije Gramophone, Deutsche Grammophon, poslala 1907. godine iskusnog snimatelja Franca Hampea (Franz Hampe) u BiH. Pre dolaska u Sarajevo, Hampe je posetio Budimpeštu i Zagreb a u povratku za Berlin, snimao je u Beogradu. U Berlin se vratio sa oko hiljadu snimaka na voštanim matricama.

Snimateljska oprema koju je Hampe iskrcao po dolasku na železničku stanicu u Sarajevu bila je izuzetno teška – rotaciona ploča sa tegom čije je spuštanje omogućavalo ravnomerno okretanje prilikom snimanja, truba za snimanje i veliki broj praznih voštanih matrica. Po dobijanju specijalne dozvole za gramofonsko snimanje od komesara Zemaljske vlade, Hampe kreće u potragu za muzičarima. Raspitivao se kod vlasnika muzičkih radnji, slušao živa izvođenja u restoranima i na drugim mestima, nalazio muzičare i sklapao ugovor sa njima. Društveni dom, restorani hotela Evropa i Central, neka su od mesta su bila poznata po izvođenjima profesionalnih muzičara.


Oprema za akustično snimanje u studiju

U današnjoj Titovoj ulici (tada Čemaluša) čuo je nastup Vase Stankovića, poznatijeg pod imenom Andolija iz Šapca, i njegovu dvanaestočlanu muzičku družinu. Oduševljen pevanjem ovog neobično darovitog, samoukog muzičara, Hampe je načinio 28 snimaka Andolije iz Šapca. Pored Andolije, Hampe je snimio 12 snimaka jevrejskog tamburaškog društva La Gloria, koje je čuo na plesnoj zabavi u svečanoj Sali Društvenog doma. Zna se da su muzičari koji su snimljeni u ovoj ekspediciji neretko bili romskog porekla iz Bosne i Šapca.



Stevan Čalić, Andolija, 1933.

Snimanje je imalo za cilj širenje tržišta, te je kompanija Grammophon i repertoar objavljenih ploča prilagodila prvobitnoj nameni. Na njima se čuju izvođenja popularnih pesama tog doba, koje su profesionalni muzičari rado pevali a građani Sarajeva voleli da slušaju. Pored popularnih pesama, tu je i deset snimaka epskih pesama u izvođenju Rizvana Kardović, inače najstariji snimci te vrste. Snimljena izvođenja zurni su instrumentalne verzije sevdalinki koje su svirane tokom meseca ramazanskog posta, kao i drugih islamskih praznika.

Pored pomenutih, pažnju privlače i snimci tamburaškog orkestra društva La Gloria, osnovanog 1906. godine, koje je negovalo tradiciju španskih i bosanskih Sefarda. Ujedno su i najraniji snimci tamburaških orkestara, koji se u 19. veku osnivaju u Hrvatskoj, Srbiji i Vojvodini. Franc Hampe je 1907. godine u Sarajevu napravio 150 matrica koje je poslao u Nemačku, kako bi bile štampane u fabrici Deutsche Grammophon u Hanoveru. Izdala ih je jeftina edicija kompanije Gramophone Company, Zonophone. Već se u katalogu Gramophon kompanije iz 1908/9 javlja spisak bosanskih „zonofonskih ploča”.


Max Hampe i William Sinkler Darby, Bombaj, 1905

Mnoge od ovih prvih bosanskih ploča štampane su i kasnije, pominju se i u katalogu Grammophon kompanije iz 1927 godine. Arhiva EMI-ja i danas poseduje neke od ovih ploča koje su tada bile slate u sedište kompanije Grammophon, Hayes.

Druga snimateljska ekspedicija dogodila se samo godinu dana kasnije, kada je 1908. godine Maks Hampe (Max Hampe), poslat da načini još jednu seriju od 99 snimaka u Sarajevu. Obišao je Budimpeštu, Zagreb, Sarajevo, Mostar, Ljubljanu, Skadar i Crnu Goru.

Bosanske ploče u Narodnoj biblioteci Srbije

Gramofonske ploče iz fonda Narodne biblioteke Srbije, koje čuvaju lepote bosanske narodne pesme, vremenski obuhvataju skoro čitav vek. Najraniji snimci, kojih je nažalost malo, spadaju u prve snimke koje su načinila braća Hampe, u izdanju Gramophone Concert Record-a, i kasnijim reizdanjima. Veliki deo bosanskih ploča koje Narodna biblioteka Srbije čuva u svojim fondovima pripada izdanjima prve jugoslovenske izdavačke kuće Jugoton iz Zagreba. Jumbola, Edison Bell Radio, Odeon, Jugoton, Homocord, His Master's Voice, ABC Grand Record, Gramophonne Concert Record i Elektroton su izdavačke kuće čija je izdanja sa muzikom Bosne, Narodna biblioteka Srbije digitalizovala.

Što se bosanskih izvođača tiče, tu su zauvek zabeleženi glasovi Safeta Isovića, Zaima Imamovića, Ahmeda Novalije, Himze Polovine, Joze Kristića, Nadežde Cmiljić, Nade Mamule, Zumre Mulalić, Joze Kristića kao i glazbe Beće Arapovića i kapele Nazifa Memiševića. Pojedinih pesama ima u par različitih izvođenja što govori i o njihovoj popularnosti – Pošetala Ana pelivana, Kolika je Javorina planina, Moj dilbere.

Broj srpskih izvođača je nešto veći što je za očekivati jer je kolekcija starih gramofonskih ploča Narodne biblioteke Srbije popunjavan poklonom građana, kao i kupovinom. Ovaj podatak takođe govori i o uticajima koje su pevači i vokalno instrumentalne družine širili putujući i izvan granica zemalja u kojima su živeli i radili. Posećujući bosanske gradove, srpski pevači su širili bosansku narodnu pesmu i dalje, te su ih donosili i u srpske gradove. Postajući popularne i u Srbiji, pevači su ih snimali za strane izdavačke kuće. Pevači poput Bore Janića, Mijata Mijatovića, Sofke Nikolić i Milana Tomića, postali su poznati i po svojim izražajnim izvođenjima sevdalinki.

O izvođačima

Nazif Memišević
Himzo Polovina
Nada Mamula
Safet Isović
Jozo Kristić
Zaim Imamović
Ismet Alajbegović «Šerbo»
Zumra Mulalić
Sofka Nikolić
Živojin Tomić
Borislav Janjić Šapčanin
Milan Timotić
Teodora Arsenović
Joca Mijatović
Jovica Petković
Mijat Mijatović
Milan Tomić
Mile Milutinović
Seka Mihajlović
Nazif Memišević

Nazif Memišević, muzičar i pevač, bio je i vođa orkestra sa Gorice, romske mahale u Sarajevu. Profesionalnu karijeru počinje 1898 g. Svirao je sa Bećom Arapovićem i Miralemom Razvalićem. Memiševićeva grupa je jedini orkestar koji je snimao gramofonske ploče u obe ekspedicije braće Hampe, 1907 i 1908 godine. [↑]

Himzo Polovina (Mostar 1927 – Crna Gora 1986)

Ovako je govorio čovek koji je svoj život posvetio sevdalinkama, prikupljajući ih, izvodeći, komponujući, živeći ih: „Nije dovoljno samo korektno otpjevati pjesmu. Ima tu još nešto. Treba prodrijeti u unutrašnje tkivo pjesme. Pjesma ima svoje slojeve kao majdan. A svaka, pa i najlošija pjesma ima svoju utrobu kao što je imamo vi i ja. Do te utrobe treba znati prodrijeti. Treba htjeti prodrijeti. Kad se pozabavite tom geologijom ili takvom anatomijom, pa kad vi uđete u pjesmu i pjesma uđe u vas, pa kad takvu pjesmu ispustite prema drugima, onda će i drugi shvatiti da to nije tek pjesma radi pjesme, nego i više od toga. Dakle, pjesmu treba donijeti”. [↑]

„To je pjevač koji raspolaže glasom veoma ugodnog timbra, a svoju interpretaciju bazira na sotto voce pjevanju što odgovara ne samo njegovim glasovnim mogućnostima nego izrazitom interpretativnom daru koji se odražava u melanholičnom ukrašavanju i dinamičnom ćizeliranju pjesama koje izvodi.” [↑]

Zvonimir Nevžala

„Mada u repertoaru Himze Polovine sve pjesme nisu prave sevdalinke, već ih ima koje su stvarane kasnije na njihovim tradicijama, njegovo pjevanje produžava melanholičnu ljubavnu osjećajnost ove pjesme, izražava njenu osobenu atmosferu i aromu, oslikava likove njenih junakinja i junaka, u tjesnacima duhovnih rasipanja i kidaja, iznosi njenu poetsku dušu, onu posebno što je umjetnički oplemenjena ovakvim sažaljevanjem, postaje tu ne samo posrednik i tumač, izvoran, vibrantan i autentičan, nego i umjetnički subjekt koji svojim izvođenjem vrši izbor po emocionalnoj srodnosti dajući uz to pjesmi i dio svoga vlastitog.” [↑]
Muhsin Rizvić
Kao dečak je sticao prva pevačka saznanja od svog muzikalnog oca Mušana, koji je veoma dobro svirao šargiju. Pored značajnijeg učešća u dramskoj sekciji M. D. „ITIHAD” tu je usavršio svoje recitatorske mogućnosti Pred sam Drugi svetski rat je počeo da uči violinu kod poznatog profesora i majstora violine Karla Malaceka, poreklom Čeha. Bio je član folklornog ansambla RKUD „Abrašević”, od 1947. godine do odlaska u Sarajevo. Sa pomenutim ansamblom odlazi na turneje po selima i gradovima bivše Jugoslavije. Voleo je bogatstvo narodnih nošnji, pa ih je češće koristio na javnim nastupima i kao pevač. Pored govorne mane u izgovaranju glasa r uspeo je zagolicati muzičke stručnjake pesmom: Mehmeda je stara majka karala. Tada se u Radio Sarajevu pevalo uživo. To je bilo u januaru 1953. godine kada su ga kolege nagovorile da se prijavi na audiciju pevača. Primljen je i dobio izvrsne muzičke stručnjake koji su vodili računa da od Himze naprave vrsnog umetnika. Himzo Polovina je u pevačkoj karijeri proveo više od trideset godina. Nastupao je u zemlji i inostranstvu prenoseći slavu narodne pesme, a posebno sevdalinke. Snimio je dvadesetak gramofonskih ploča koje su dostigle milionske tiraže, kao i nekoliko audio kaseta visoke muzičke vredosti. Napravio je veliki broj arhivskih snimaka za Radio Sarajevo. Prilikom njegovog poslednjeg koncerta, u Plavu (Crna Gora) 5. avgusta 1986. godine, umro je od posledica srčanog udara. Poslednja pesma koju je otpevao bila je Emina. [↑]

Nada Mamula (Beograd 1930 – Beograd 2001)

„Gotovo četiri desetljeća bila je nezamjenjiva na glazbenoj sceni i svojom pjesmom godinama punila koncertne dvorane i srca svoje publike. Nema Bosne bez sevdaha, a jedan dio tog sevdaha, utkanog u pjesmu, vezan je za ime Nade Mamule. Ona je dio bosanske sevdalinke, dio onoga pravog glazbenog meraka, i sve ljepote te pjesme. Njen prijatni alt prilično je poznat u Bosni i Hercegovini, Hrvatskoj, SCG, a slušali su ga mnogi i u Europi, ali i šire. Rijetko tko će uspjeti nadahnuto i sa srcem otpjevati stare dobre pjesme: U đul bašti, Bosno moja, Mujo kuje, Omer beže, Djevojka sokolu, Svaka majka koja kćerku ima, kao što je to uspijevala Nada Mamula. Pjesmama je liječila ranjene duše, a mnogi ljudi koje je ona zabavljala i uveseljavala sjetit će se da je njen lik više od svega krasilo to što je osobito cijenila ljude, i oni su to dakako osjećali... Nada je tu bosansku pjesmu zavoljela još kao djevojčica, živeći u Beogradu. Imala je prigodu da sluša Vuku Šeherović. Slušala je odlazeći u školu. Bila je tu jedna kavana sa baštom, tako da je počesto stajala, oduševljena njenim pjevačkim glasom. Nakon toga slušala je i na koncertima. Činilo joj se da je svaki dio njene pjesme upijala jer ta bosanska pjesma je ušla duboko u nju... Sa Sarajevom je bila u dubokoj i prisnoj vezi. Voljela je i grad i ljude. Tu su joj ostali prijatelji koje je upoznala tijekom petnaest godina življenja. Sarajlije su je izabrale za svog doživotnog počasnog građanina. Sve se to ostvarilo do 1966. kada se slijedeći muža i njegovu službu, vratila u Beograd. No i potom u Sarajevo je uvijek rado dolazila i gostovala. Rodni grad uvijek je nosila u srcu, ali nikada nije govorila da je Beograđanka iliti ovo, ono. Surađivala je i radila sa mnogima: Jozo Penava, Ismet Alajbegović-Šerbo, Jovica Petković, Antus Gabrić, Toša Elezović – harmunikaši, te sa narodnim i tamburaškim orkestrom RTSA. Na turnejama, festivalima i koncertima, prije svih na Ilidži nastupala je i u duetu sa Sajom Isovićem i Zaimom Imamovićem te drugima. Dobitnik je mnogobrojnih nagrada i priznanja, prije svih zvanje istaknutog umjetnika – 1976. godine, plaketa RTSA za 20. godina pjevačkog rada 1973. godine, kao i sa festivala Ilidža, te festivala u Sisku 1971, pa zlatni mikrofon Radio Beograda za 1974. i 1976. godinu za pjevača godine. Posjedovala je plaketu estradnih djelatnika Srbije, i dakako priznanje Crvenog križa za humanitaran rad. A na počasnom mjestu bila joj je plaketa grada Sarajeva za srcem otpjevanu sevdalinku!” [↑]

Boban Markotić

Safet Isović (Bileća 1936 – Sarajevo 2007)

„Uza sve što krasi vrsnog bosanskog pevača, Safet je pevao prirodnim, snažnim tenorom iz punih pluća, kao da je solista u horu Crvene armije. Kao da mu je ispred svake pesme bilo napisano fresco! Pevao je bez prenemaganja i bez rezerve, kako vesele pesme tako i one poravne: Od svega me sačuvala majka, molska je pesma koja počinje najvišim tonom, onim koji i pravi septakord, Safet bi to otpevao bez respekta i bez napora, od Safeta sam prvi put čuo Niz polje idu, babo, sejmeni, ali sam čuo i Uzeh đugum i maštrafu, pođoh na vodu, i pesmu Pokraj Save badem drvo raste, gde će se zlatna ljuljaška neslavno otkinuti: Pade dragi u zelenu travu, a fesić mu, slatka nano, u duboku Savu... Safet je propevao uz dve harmonike, Jovičinu i Šerbinu, pevao je narodne pesme, kasnije su za njega komponovane pesme, neke izvrsne, druge tek solidne, ali je Sajo svakoj udario istu pozlatu i svakoj dao garanciju koja evo nadilazi njegov život, nek ti je rahmet, Safete”. [↑]
Ljubomir Živkov

Po mišljenjima većine muzičkih kritičara i poznavalaca izvornog narodnog melosa jedan je od najboljih izvođača sevdalinki svih vremena. Od 1956. godine izvodi sevdalinke na radiju i televiziji. Pobjednik je mnogih velikih festivala. Dobitnik Zlatnog mikrofona i oko 35 zlatnih i srebrnih ploča. Dobitnik je Estradne nagrade BiH i Estradne nagrade bivše Jugoslavije. Snimio brojne sevdalinke za arhiv Radio Sarajeva (uključujući i nekoliko sevdalinki uz saz). Član je Udruženja estradnih radnika. Živio je i radio u Sarajevu. Njegovi antologijski snimci su: Đul Zulejha, Boluje Hanka Prijedorka, Braća Morići, Djevojka sokolu zulum učinila, Grana od bora, pala kraj mora, Jutros rano prođoh kraj Morića hana, Kasno pođoh iz Morića hana, Mujo kuje konja po mjesecu, Moj dilbere, Kiša bi pala, Dvi planine viš’ Travnika grada, Mujo đogu po mejdanu voda, Od sveg’ me je sačuvala majka, Kolika je šeher Banja Luka, Put putuje Latif-aga, Vozila se po Vrbasu lađa, Slavuj ptica mala, Zmaj od Bosne, Haj, kakve Ajka crne oči ima, Vrbas voda nosila jablana, Akšam mrače, moj po Bogu brate. Također su važne i brojne njegove novokomponovane pjesme, koje se dobrim dijelom oslanjaju na tradicionalnu bosansku pjesmu - sevdalinku. Među njima se ističu: Kad sretneš Hanku, Jablani se povijaju, Hajro, Hajrija curo najmilija, Zelen orah od roda se savija, Bosna moja, Malenim sokakom ne prolazim više, Na mezaru majka plače, Oči moje kletvom bih vas kleo, Šta se ovo Bosnom čuje, Oj, Safete, Sajo Sarajlijo, "Pjevaj Bosno, pa me razveseli, Sjetuje me majka, Šeher grade, Banja Luko mila, Zelen lišće goru kiti (sa Miletom Petrovićem), Da sam sjajna mjesečina. Snimio je dosta pjesama u duetu sa velikim izvođačima bosanske pjesme: Zaimom Imamovićem, Miletom Petrovićem, Bebom Selimović. [↑]

Rođen je 1936. godine u Bileći. Tokom drugog svjetskog rata napustio je rodnu Bileću kao izbjeglica sa svojim roditeljima. Od tada je bio nastanjen u Banja Luci gdje je pohađao osnovnu školu Šesta pučka škola. Nakon završetka rata vratio se u Bileću gdje je upisao i maturirao gimnaziju, a potom upisao višu gimnaziju u Trebinju. Nakon šestog razreda preseljava u Slavonski Brod gdje je nastavio školovanje u gimnaziji Zlatko Šnajder, bio je među najboljim đacima i završio veliku maturu 1955. godine. Iste godine je preselio u Sarajevo i počeo studirati na Pravnom fakultetu. U Sarajevu je, nakon doseljenja, proveo ostatak života. Tokom studiranja u Sarajevu, često je sa prijateljima „pjevušio” u hodniku tokom odmora. Njegovo pjevanje se svidjelo Hasku Haveriću koji ga je tada jedva nagovorio da postane član ansambla narodnih igara i pjesama studentskog društva „Slobodan Princip Seljo” gdje je polagao audiciju pred komisijom u kojoj su bili Selver Pašić, Selim Salihbegović i drugi. Zbog talenta kojeg je imao, odmah je bio primljen. 1956. godine po nagovoru ljudi iz ansambla je otišao na audiciju na Radio Sarajevo. Nakon što je položio audiciju (iz drugog pokušaja), dobio je termin da snimi dvije pjesme. Prve pjesme koje je snimio su bile Kad ja pođem iz Sarajeva grada i Kasno prođoh kraj Morića hana koje su emitirane na dan oslobođenja Sarajeva 1957. godine prvi put na Radio Sarajevu. Prvi solistički koncert je održao u Domu sindikata u Beogradu 19. marta 1963. godine kojeg je otvorio pjesmom Otvori vrata od hamama, Zlato, Zlatijo. Zatim su slijedile godine njegovog velikog uspijeha. Bio je pobjednik mnogih velikih muzičkih festivala, dobitnik Zlatnog mikrofona i oko 35 zlatnih i srebrnih ploča, zatim dobitnik Estradne nagrade BiH i Estradne nagrade bivše Jugoslavije. Dvorane u kojima je održavao solističke koncerte, širom svijeta, su bile prepune kad god je gostovao. Vrhunac svih tih gostovanja je bio održani koncert u prepunoj Sydney opera house dvorani u Sydney-u u kojoj je ušao u katalog izvođača i jedini je pjevač iz bivše Jugoslavije koji je u njoj gostovao. Snimio je brojne sevdalinke za arhiv Radio Sarajeva (uključujući i nekoliko sevdalinki uz saz). Bio je aktivan član Udruženja estradnih radnika BiH. Tokom rata (1992-1995) bio je teško ranjen u svojoj porodičnoj kući, ali nakon dužeg liječenja je ozdravio i nastavio se baviti muzikom. U društvu svojih prijatelja je često pjevao stare sevdalinke koje nikad nije snimio. Jedna od njih je Na Ophodži prema Bakijama, a volio je pjevati i vranjanski sevdah. Preminuo je 2. septembra 2007. godine, a dženaza je obavljena 4. septembra 2007. godine u haremu Alipašine džamije u Sarajevu. [↑]

Jozo Kristić

„Eto, vi možda ne znate, Jozo Kristić bio je sjajan, odličan pjevač. Bio je namještenik, još dok smo radili u Njegoševoj broj šest, tamo je bio divan restoran, Jozo je bio upravnik toga restorana, i pjevao je izvanredno... Dugo je pjevao, sve do smrti.” [↑]

Zaim Imamović

Zaim Imamović (Mrkonjić Grad 1920 – Sarajevo 1994)

„Kad se izađe iz doma Zaima Imamovića, nakon dva sata razgovora sa starim asom bosanske sevdalinke i s njegovom krepkom i lijepom gospođom, onda se može reći - ovo su cijeli i čisti ljudi. Dobri ljudi. Upravo tako. Jer, umjesto lamentiranja nad ovim što nas je snašlo i umjesto zgrčena straha za život i za imetak, ovdje se čovjek ozari nekom zaraznom vedrinom i lahkoćom, koja nije stvar lakomislenosti, već daleko od toga - stvar jednog bogato i puno proživljena života. Ili, kako to Zaim kaže: Meni je divno, jer sam ja dušu zadovoljio... Dok ga čovjek sluša i promatra onako prozračna i okretna, pomišlja: upravo je na vlas onakav kakve su mu bile i pjesme i pjevanje! I upravo to je bilo ono, u njegovim pjesmama i njegovu pjevanju, radi čega su ljudi, po pričanju, dolazili u Sarajevo kupovati radio-aparate, kad su tek potekli, ali daj mi samo onaj u kojemu je Zaim!” [↑]

Ivan Lovrenović, Senad Pećanin i Miljenko Jergović

„Tek četrdeset treće osnovalo se je nešto u Sarajevu, ali to nije bila prava radio-stanica, već više razglasna stanica. Naša je radio-stanica počela desetoga aprila četrdeset pete, i prvi smo ja i Ismet Alajbegović Šerbo imali muzičku emisiju. Nas smo dvojica na Radio-Sarajevu od prvog njegovog dana!... Šerbo je bio veliki harmonikaš. To više majka neće roditi! Nije on toliko poznavao notni sistem i teoriju, ali je bio veliki sluhist. Znao je za čas naučiti i odlomak iz neke opere, neku ariju. I te stvari je on odlično svirao. Mi smo uvijek pjevali na radiju uživo. Znali smo ja i Šerbo pod klavirom spavati četrdeset pete godine, da budemo u šest sati na prvoj emisiji. Morali bismo u četiri ustati da dođemo iz kasarne (onda smo bili vojska, u kasarni) do šest sati. Nego, lijepo se mi zamotamo dekama, pa spavaj pod klavirom! Eh, knjiga bi se mogla napisati o tim našim zgodama... Sevdalinka je bosanska pjesma. Bez obzira na vjeru, ti moraš živjeti u Bosni i Hercegovini da bi znao sevdalinku. Pa bio Musliman, Hrvat ili Srbin, svejedno. Eto, vi možda ne znate, Jozo Kristić bio je sjajan, odličan pjevač. Bio je namještenik, još dok smo radili u Njegoševoj broj šest, tamo je bio divan restoran, Jozo je bio upravnik toga restorana, i pjevao je izvanredno... Dugo je pjevao, sve do smrti. Jest možda da malo odskaču muslimanski pjevači nečim specifičnim, ali nije to toliko mnogo... Veliki pjevač bio je prije ovoga rata Boro Janjić; veliki pjevači velika popularnost. Dolazio je ovamo u Sarajevo, begovima pjevao, zaradio velike pare. U to se vrijeme nije pjevalo puno pjesama. Desetak dobrih ako si znao, više ti nije trebalo. Niko nije znao pisati sevdalinku, a da ostane vjernija onom svom pravom duhu, kao Jozo Penava pokojni. Bilo je to prije otprilike trideset i pet godina. Zajedno smo to radili, bili smo odlični drugovi. On je svirao u orkestru na radiju, a ja sam pjevao. Bilo je još nekih, ali to nije ni blizu... Jozo je bio najvjerniji onom izvornom melosu. On je ostavio divnih pjesama, divnih tekstova, sadržajnih, melodičnih. I to bi stvarno trebalo i sačuvati i gajiti, ali to se ne radi... Valjda je i ovaj rat kriv za sve... Ali, neće to moći propasti. Ostat će to! Pjevat će se sevdalinka poslije svakog rata. [↑]

Zaim Imamović

„Mnogi od ovih pjevača postali su veterani sevdahlinke i divne narodne izvorne pjesme, koje je u to vrijeme naročito Radio Sarajevo arhiviralo i emitovalo. Ipak, najveći veteran pjesme je bio Zaim Imamović. Mnoga od poznatih imena učili su od Zaima i većina od njih je kazala da je Zaim nezamjenjivi izvođač sevdahlinke. Sevdahlinke koja ima svoju dušu i koja je u narodu nastala, živjela, mijenjala se, bila je do današnjih dana i ostala izraz svega onoga što je naš narod na ovim prostorima kroz vijekove živio i osjećao. Sve je kroz pjesmu kazano. Sevdahlinka je sačuvana, prenošenjem s koljena na koljeno, usmenim putem od grla do uha, od uha do grla. Njeni mnogi autori melodija i teksta su nepoznati, zato je i postala izvornom baštinom naroda koji je čuva i njeguje. Dakle, narod je njen kolektivni autor. Zaim je izraziti tenor, s lijepo obojenim glasom, jasnom dikcijom i izrazitim smislom za melizmatičko ukrašavanje melodija koje je interpretirao.” [↑]

Ismet Ćumurija

”Zaim Imamović je bio prava škola lijepoga pjevanja naše bosanskohercegovačke gradske pjesme – sevdahlinke. Svejedno što je godinama bio jedan od najpopularnijih pjevača u zemlji, i nije nebitno najbolji, skromnog, tihog i nenametljivog Zaima Imamovića nikada nije pratio veliki publicitet u štampi. Imao je boju glasa zahvalnu, sjajnu i sjetnu kakvu niko nema. Zaim je imao poseban tenor, a iznad svega ukrašavao je svaku sevdahlinku na svoj način, posebnim ukrasom. Koristeći svoju tehniku, bio je karakterističan, dolazio je do efektnih rješenja u najtežim pjesmama. Imao je osoben glas, velikog volumena, velikog intenziteta, iako je pjevao na lagani i ležeran način. On nikad nije pretjerivao, imao je određenu mjeru za pjesmu.” [↑]

Safet Isović

Ismet Alajbegović «Šerbo» (Sarajevo 1925 – Sarajevo 1987)

„Ismet Alajbegović Šerbo je bio najveći poznavalac sevdalinke, međutim, sevdalinka je pjesma bosanskohercegovačkog podneblja, sa varijantom sarajevskog, mostarskog, posavskog, krajiškog pjevanja, i ona je vezana više za tlo nego za naciju. Tačno je da ona ima elemente orijentalne pjesme i islamskog naslijeđa, ali su izuzetni pjevači i poznavaoci sevdalinke bili ljudi različitih konfesija. Recimo, Jozo Penava je bio Hrvat, ali se zajedno sa Šerbom smatra najvećim poznavaocem sevdalinke. Imali smo sjajnih interpretatora među kojima mnogi nisu bili Bošnjaci, odnosno muslimani. Svakako, najveći pjevač tih dana je bio Zaim Imamović, zatim Zumra Mulalić, Munevera Berberović, Kadra Karahasanović, ali i Jozo Kristić - koji je danas potpuno nepoznat, jer Radio Sarajevo nije sačuvalo niti jedan njegov snimak - pa Mile Petrović, Radmila Jagodić.” [↑]

Safet Isović

Nakon što je godinama svirao po sarajevskim kafanama i sijelima, Šerbo je 1945. godine postao jedan od prvih muzičara Radio Sarajeva. Sa Zaimom Imamovićem svirao je u duetu harmonika, da bi se kasnije izdvojio u prvu veliku pjevačku zvijezdu sarajevskog radija, a Alajbegović postao vođa orkestara, aranžer i autor. Kao jedan od neprevaziđenih poznavalaca sevdalinke, što je tvrdio i sam Safet Isović u jednom intervjuu, Alajbegović je učinio mnogo na harmonizaciji te pjesme. Izgradio je poseban stil na harmonici, bez virtuoznih pasaža i vrtoglavih kola koja su kasnije proslavile harmonikaše kao što su Jovica Petković i dr. Šerbin stil bio je mnogo primjereniji sevdalinci, onakvoj kako su je pjevali stariji pjevači - poravno, bez napora, uvijek oslanjajući se na melodiju pjesme kao na osnovu improvizacije. Moglo bi se čak reći da je Šerbino sviranje (ako izuzmemo harmonijsku potku koju daje harmonika) od svih harmonikaša ponajbliže pratnji sevdalinke uz saz. Šerbina harmonika nije ona bučna mješina zbog koje bi pjevač morao vrištati. Takvo sviranje harmonike prije Šerbe naprosto nije zabilježeno. Potaknut uspjehom autorskih radova Joze Penave, Jovice Petkovića i Zaima Imamovića, Šerbo je i sam komponovao sevdalinke. Neke od njih rađene su na brzu ruku, za festivale narodne muzike. Neke su, opet, izuzetno uspjele kreacije stilski izuzetno bliske tradicionalnoj sevdalinki. Šerbina specijalnost bila je ipak harmonija i iznalaženje inovativnih harmonijskih rješenja koja su uvijek zadržavala lagani bosanski narodni melos utemeljen sevdahom. [↑]

Zumra Mulalić (19??–1993)

Zumra Mulalić bila je pevač Radio Sarajeva nekoliko decenija. Njen suprug, Milorad Todorović, bio je odličan harmonikaš i svirao u orkestru Radio Sarajeva. [↑]

Sofka Nikolić (Tabanović, 1907 – Bijeljina, 1982)

„Sofka Nikolić–Vasiljević, kraljica Skadarlije, pevačica srpskih narodnih pesama i serenada, rođena je 1907. godine u mačvanskom selu Tabanovići, nedaleko od Šapca. Već kao devojčica pevala je po vašarima a prvi nastup imala je u jednoj kafani u Zvorniku 1923. godine. Udala se vrlo mlada za muzičara Paju Nikolića, šefa Velikog orkestra. Ubrzo nakon udaje, odlazi zajedno sa mužem u Mostar. U mostarskoj kafani Lira, pevala je prvi put Eminu u duetu sa autorom ove čuvene sevdalinke, Aleksom Šantićem. Nakon Mostara, gde je boravila čitiri godine, Sofka se nastanila u Sarajevu. Pevala je u kafani našeg poznatog vilioniste Žarka Milanovića a pratili su je orkestri Pere Jovanovića i Nikole Stojkovića. Ubrzo je prešla u Beograd. Ređala je trijumf za trijumfom. Nazivali su je kraljicom Skadarlije. Njeni veliki obožavaoci ali i prijatelji bili su, između ostalih, i Branislav Nušić, Tin Ujević, Miloje Živanović, Čica Ilija Stanković, Dobrica Milutinović... Prijateljica joj je postala i crna zvezda Džozefina Bejker. Sve do 1939. godine, gostovala je i snimala u najpoznatijim evropskim kulturnim centrima, Berlinu, Pragu, Beču, Budimpešti, Parizu, sa pratećim orkestrom od 25 muzičara pod vođstvom njenog muža Paje. Godine 1930. čuveni američki muzičar Karl Brent Cilton dosao je radi Sofke u Jugoslaviju kako bi o njoj napisao opširnu studiju. Prvu ploču sa numerama: Kolika je Jahorina planina i Kad bi znala, dilber Stano snimila je sa 19 godina, u Berlinu a svoju drugu ploču dve godine kasnije u Parizu. Prvi put Sofkino pevanje prenošeno je preko radiotalasa 11. decembra 1929. godine, a zbog velikog broja obožavalaca njene pesme, često je pozivana da nastupa u emisijama narodne muzike. Neverovatno, ali je istina da je Sofka Nikolić prva žena koja je ponela titulu najtiražnije pevačice Evrope i bila dobitnica Zlatne potkove u Parizu, a druga osoba uopšte po broju prodatih ploča, posle italijanskog tenora, Enrika Karuza. Snimila je vise od 100 ploča. Nakon smrti ćerke Marice, jedinog deteta, 1939. godine, Sofka se povukla u tugovanje. Vremenom je, nažalost, zaboravljena. [↑]

„Kada je Sofka pjevala u Mostaru Eminu ostarjelom Aleksi Šantiću, okolnim ulicama se nije moglo proći, a kada je u Sarajevu, u Hotelu Evropa, pjevala Kolika je Jahorina planina, nije bilo dovoljno stolica za sve goste...U Parizu, dok je snimala svoju ploču, Sofkini obožavaoci provalili su vrata na studiju, pa im je ona bez muzike zapjevala... U beogradskoj Skadarliji gosti su plaćali dukatima da piju vino iz njenih cipela... Sve su to Sofkini tragovi i sjećanja svih, jer su je svi i znali. Bilo je to vrijeme njenog meteorskog uspona - Njujork i Rudolf Valentino, Madrid, Beč, Berlin, London, Rim - pa opet Beograd. Sofkinu pjesmu Cojle Manojle pjevali su svi šegrti i kalfe, a kasnije i majstori. Daira u njenim rukama zvečeći su drhtala - drhtala je to Sofkina duša.” [↑]

Tihomir Nestorović

Živojin Tomić (Kladovo 1896 – Podgorica 1961)

Pevač tenor i muzički pedagog, pevanje je učio u Odesi i na konzervatorijumu u Beču. U Beogradskoj operi je prvo bio angažovan kao horski pevač,da bi ubrzo postao solista. Od 1945. godine boravi u Podgorici gde je radio kao koncertni pevač, redaktor programa Radio Titograda, scenski stvaralac i lokalni pedagog. Njegov tenor obeležio je brojne operske predstave.
„Beogradska opera, osnovana 1920. godine, predvođena Stevanom Hristićem i Lovrom Matačićem, izgradila je bogat repertoar. Pored standardnih dela, postavljene su bile opere P. I. Čajkovskog, A. P. Borodina i M. P. Musorgskog, zatim Vagnerovi Holanđanin lutalica, Loengrin i Tanhojzer, Saloma Riharda Štrausa i druge. Izvodila ih je ekipa pevača, među kojima su bila Zdenka Zikova, Živojin Tomić, Vojislav Turinski, Melanija Bugarinović i Bahrija Nuri-Hadžić, protagonistkinja na premijeri Bergove Lulu, u Cirihu 1934. godine.” [↑]

Roksanda Pejović

„G. Tomić nije pevač raskošnih zvučnih vibracija, ali njegova umetnost ima svoju specifičnu boju i vrednost: to je pevač neosporne čiste vibracije, toplog, zvučnog tenora, srdačnog, iskrenog, koji od srca peva, i koji peva jednim zbilja ujednačenim pevačkim manirom i glumi sa puno realno dobrih opersko-glumačkih kvaliteta, da je kao takav, dobro došao i potreban Beogradu.” [↑]

Miloje Milojević

Borislav Janjić Šapčanin (Tabanović 1905 – Šabac 1965)

Bora Janjić Šapčanin bio je poznati kafanski svirač i pevač, muzičar na harmonici dugmetari. Rođen je u mačvanskom selu, Tabanoviću, 1905. godine. Osnovnu školu, četiri razreda, Bora je završio u Šapcu. Nakon toga, roditelji su ga upisali na šusterski zanat ali ga zanat nimalo nije interesovao tako da je bila redovna borba sa roditeljima. Njegov sin, Miodrag, kaze da i dan danas ima tragova alata po kuci. Bora Janjic je od malena zavoleo kafansku muziku i voleo je da peva. Roditelji su mu kupili malu dvorednu harmoniku od koje se više nije odvajao. Učio je da svira u podrumu kafane. Sa 12-13 godina poceo je pevati u kafani kod svojih roditelja. Ubrzo potom pročuo se po gradu po dobroj svirci i glasu. Krajem dvadesetih godina prošlog veka, (moguće 1926. godina), Bora je otisao na odsluženje vojnog roka u Beograd. U vojsci je bio dve godine ali je i dalje svirao i pevao. Nakon vojske, vratio se u Šabac. Upoznao je Vukosavu Antonić Vuku iz Loznice, tada učenicu III godine šabačke učiteljske škole, koja je u to vreme stanovala kod tetke. Sa Vukom je imao dva sina – Miodraga (192 i Slobodana (1930). Bora Janjic počeo se ozbiljno baviti muzikom posle vojske kada je i stekao slavu. Svirao je i pevao solo. Beležio je pesme; ima ih oko 400 zapisanih u njegovoj beležnici. To je sačuvano. Pričalo se da je pesmu Golubice bela on napisao Bora Janjić je svirao i pevao gdegod su ga tražili. Može se reći da ga je poznavala cela staraja Jugoslavija. Najradije je gostovao u Beogradu, Banji Koviljači, Novom Sadu i Sarajevu. U Sarajevu se najviše družio sa poznatim pevacem, Zaimom Imamovićem. Bora Janjic bio je stalni solista Radio Beograda što je u ono vreme bilo dostupno samo vrhunskim pevačima. Snimio je priličan broj ploča, uglavnom narodnih, između ostalih i za firmu Odeon. Sve njegove ploče mahom su snimljene u inostranstvu, u Parizu, Berlinu, Beču. Umro je 1. marta 1965. godine. Sahranjen je na Kamičkom groblju. Zadnjih godina bio je bolestan i živeo je povučeno. Iza njega, u kući, u ulici Stojana Novakovića, ostale su polupane ploče, beležnica, nešto alata... Kofer sa njegovim stvarima je bačen.

„Veliki pjevač bio je prije ovoga rata Boro Janjić; veliki pjevač i velika popularnost. Dolazio je ovamo u Sarajevo, begovima pjevao, zaradio velike pare. U to se vrijeme nije pjevalo puno pjesama. Desetak dobrih ako si znao, više ti nije trebalo.” [↑]

Zaim Imamovic

Milan Timotić (Banovo Polje 1908 – Čikago 198

„U Šapcu je završio četiri razreda gimnazije, odlazi u Beograd gde završava prava i radi kao opštinski službenik. U Beogradu je započeo svoju uspešnu muzičku karijeru pa je dobio nadimak novi Mijat. Do drugog svetskog rata bio je oženjen sa Milenom Vuković, sa kojom nije imao dece. U Bjeljini je služio vojni rok 1940. godine. Za vreme rata radio u Krušiku, razvodi se od žene, napušta zemlju, odlazi u Salcburg, a zatim u Beč gde boravi šest godina. Nakon toga sledi odlazak u Njujork a potom u Čikago gde se 1959. godine upoznaje i dve godine kasnije venčava sa 25. godina mlađom pijanistkinjom Džon Kornel. Njih dvoje priređuju brojne koncerte a Milan snima pesme za firmu gramofonskih ploca „Balkan”. Milan Timotić preminuo je u Čikagu 1988. godine u 81. godini života.” [↑]

Teodora Arsenović (Vranjevo 1886 – Beograd 1960)

Isticala se svojom lepotom i darovitošću za pesmu i glumu još u Diletantskoj družini Napredak u Vranjevu. U Narodnom pozorištu u Beogradu je od 1906. godine gde je u početku pevala u pozorišnom horu, a zapaženije uloge je dobila već 1907. godine – Čučuk Stana i od tada dobija u komadima sa pevanjem i operetama glavne uloge. U Beogradskoj operi je pevala od njenog osnivanja. i imala je zapažene uspehe. Ali, kako nije školovala glas, izuzev što je polazila nekoliko časova pevanja kod Miroslave Binički – supruge Stanislava Biničkog, vratila se drami. Tada je počela sa uspehom da igra Koštanu u istoimenom komadu. U toj ulozi publika ju je dočekivala aplauzom. Ulogu Koštane nasledila je od vrsne glumice i još bolje interpretatorice vranjanskog melosa Drage Spasić, što je za svakog mogao da bude veliki hendikep. Teodora se tu vrlo brzo potvrdila, pa se čak i danas smatra za jednu od tri najbolje Koštane na beogradskoj sceni. U komadima sa pevanjem bila je nenadmašna i prosto je – kako je to neko zapisao – omilela narodnu melodiju na sceni. Skoro od početka rada Radio Beograda, pa do godinu, dve pred svoju smrt bila je interpretator narodnih pesama na Radio Beogradu. Imala je Teodora tu čast, da u prvom srpskom igranom filmu Karađorđe snimljen još 1911. godine, igra ulogu Jelene supruge Karađorđeve. Umrla je u Beogradu 18. oktobra 1960. godine.

„Narodna muzika doživljava svoj procvat početkom 20. veka i pojavom gramofona i radija. Izvodila se po kafanama, koje postaju kultna mesta okupljanja građanskih slojeva (jedna od najčuvenijih kafana bila je „Novi Beograd” koja se nalazila u ulici Makenzijevoj u Beogradu). Iz toga doba čuveni su (mahom romski) orkestri Cicvarića, Dušana Popaza, Paje Nikolića, Stevice Nikolića, Paje Todorovića uz pregršt drugih poznatih i manje poznatih sastava. Orkestri prate poznate pevače toga doba kao što su bili Mijat Mijatović, Sofka Nikolić, Teodora Arsenović, Milan Timotić, a pojedini orkestri sastavljani su ad hoc isključivo za snimanje gramofonskih ploča. Iz ovog perioda potiču i pevači kao Bora Janjić–Šapčanin, Vuka Šeherović i drugi koji su snimali za poznate strane i domaće diskografske kuće – Odeon, Concert Gramophone Record, Homocord, His Master's Voice, Polydor, Edison Bell Penkala, Elektroton i druge.” [↑]

Joca Mijatović

Gajdaš iz Beograda. Podaci o njegovom životu ne postoje, ostali su samo njegovi snimci. [↑]

Jovica Petković

Jovica Petković spada u grupu poznatih muzičara kao što su Safet Isović, Zaim Imamović i Nada Mamula. Časove harmonike uzimao je kod poznatog harmonikaša Drage Keca, pa je samim time postao poznati dobri harmonikaš, a njegovi foršpili i improvizacije koje je svirao između strofa postale su poznate muzičke minijature. Bio je poznat po tome što skoro nikada nije grešio dok je svirao i uvijek se vešto snalazio na svom instrumentu.

Rođen je u Smederevu, no svoju karijeru izgradio je u Beogradu gde je svirao po mnogim restoranima. Njegov uspeh i slava doveli su ga posle čak i do Sarajeva gde je prvu saradnju započeo sa pevačem Zaimom Imamovićem. Tako Petković dospijeva i na Radio Sarajevo koje je u to vrijeme postojalo tek godinu dana i tražilo razne muzičare. Svojim talentom zadovoljio je komisiju na audiciji, ali pošto muzički nije bio školovan morao je prvo da uči note i muzičku teoriju, da bi na kraju postao vrhunski muzičar. [↑]

Mijat Mijatović (Beograd, 3. februar 1887 – Beograd, 25. jun 1937)

Mijat je bio advokat i pevač popularne i narodne muzike. U Beogradu je maturirao, a zatim i diplomirao na Pravnom fakultetu. Radio je kao sudski pisar, zatim kao sekretar u Ministarstvu pravde i na kraju kao advokat. Prvu ploču je snimio još pre Prvog svetskog rata. Između ostalih pesama, proslavio se izvođenjem pesama koje su i danas poznate. Kompozitor Stanislav Binički je zapisao njegova izvođenja u zbirci Mijatovke (izdanje Gece Kona, 1925). Zbirka sadrži pesme: Poslala me stara majka, Kad sum bil mori Đurđo, Razbole se belo done, Pevnula Jana, Posla Vanka na voda, Zašto Sike, zašto i Cigančica. Pretpostavlja se da je Mijat Mijatović snimio preko stotinu naslova za različite izdavačke kuće poput His Master's Voice, Edison Bell Penkala, Concert Gramophone Record, Homocord Electro, Victor i druge. [↑]

Milan Tomić

Milan Tomić pripadao je krugu originalnih, autentičnih autora. Broj ploča koje je sa svojim velikim ansamblom snimio za Odeon prevazilazi bilo kog drugog izvođača tog doba. Izvodio je i snimao skoro sve što je moglo biti svirano u kafanama i restoranima – instrumentalana kola, narodne pesme iz mnogobrojnih krajeva, himne, sevdalinke, pesme ruskih emigranata. U katalogu kuće Odeon ovaj plodonosni izvođač proglašen je najboljim beogradskim pevačem. Malo je podataka o njegovom životu, čak se i posle rata njegovoa izvođenja više i ne spominju. [↑]

Mile Milutinović (Sokobanja 1887 – Sokobanja 1950)

U katalogu novih srpskih snimaka Jevte M. Pavlovića, ovako je predstavljen Mile Milutinović, jedan od najstarijih srpskih tenora: „Tenor zagrebačke opere, najobljubljeniji pjevač narodnih pesama iz svih krajeva Jugoslavije. U originalnom pjevanju po načinu pučkih pjevača, Milutinović je svojim nastupom u javnim i privatnim zabavama osvojio na prvi mah publiku.” [↑]

Seka Mihajlović

Seka Mihajlović je počela da peva još dok je radila kao seoska učiteljca. Interesantno je da je napravila korak napred i postala profesionalna pevačica. Još se pamte njena izvođenja iz duše. Povukla se verovatno na zahtev svoje porodice i više nikada nije javno nastupala. [↑]